Slotgedachte: Moeten en moeten
Ook al staan we erg op onze vrijheid,
hebben we een broertje dood aan 'moeten',
toch neemt het aantal wetten, regels en afspraken toe met de dag.
Samenleven heeft iets van een contract:
rechten en plichten die moeten worden nageleefd.
Recht moet geschieden, wet is wet. Zonder pardon.
Er is ook een ander moeten,
dat van het 'niet anders kunnen'.
Het 'moeten van de liefde' heet het ook.
Naakten kleden, hongerigen voeden,
voor ieder een betaalbaar dak boven het hoofd,
armoede ook structureel bestrijden.
Dit moeten heeft met verbondenheid van doen
met verantwoordelijkheid ook, in alle vrijheid.
'Moeten en moeten', het staat ons beide te doen.
Samenleven vraagt om afspraken, om een wet, om een contract.
Maar het samenleven wordt pas leven als verbondenheid er vorm krijgt,
als het 'moeten van de liefde' handen krijgt en voeten.
Als de verdrukte en verknechte medestanders voelt die willen vechten.
Niet omdat het leuk of prettig is, maar omdat ze ervan overtuigd zijn
dat dit 'moeten' leven geeft en leven doet,
in alle vrijheid.
Het meest, schreef Jan uit groep 6
hield hij van de lichtjes in de winter.
De juf zette een vraagteken op zijn blad.
Dat vraagteken had hij goed gezien!
Later kwam hij met de uitleg:
dat hij van die kleine lichtjes hield
omdat ze precies DAT waren:
klein maar krachtig.
In het donker heb je er maar eentje nodig
en dat maakt al verschil:
het donker houdt op met donker te zijn.
Eén klein lichtje van mij voor een ander.
Advent is voor elkaar
licht en warmte worden.