Slotgedachte
Soms is het leven om te huilen.
Ziekte en dood zijn dichtbij.
In machteloze woede moeten we aanzien,
dat mensen uit elkaar worden gerukt.
Toekomst wordt in duigen geslagen.
Licht verandert in dreigende duisternis.
Hoop verdwijnt als sneeuw voor de zon.
Hoezo geloven in de goedheid van God?
Hij lijkt zo vaak de grote afwezige.
Ons wereldbeeld is vaak zo somber,
dat we God nauwelijks kunnen ontdekken.
Geloven is opstaan, is licht ontsteken en warmte verspreiden.
Het is in de koude donkere winter van het leven
de zachte, op springen staande twijgen ontdekken.
Geloven is blijven hopen en vertrouwen,
dat we samen aan de basis mogen staan
van nieuw leven, van een nieuwe toekomst.
Het is weten, dat de kleine goedheid
het zal winnen van het grote kwaad.
De zomer komt zoals een knop in een twijg,
bijna onzichtbaar, maar onweerstaanbaar.
De zomer is in aantocht.
Het is een kwestie van zien, soms even.
Geloven is spannend!
Er zijn altijd mensen geweest
die in verwarde tijden het hoofd koel hielden,
die in de ijskoude wereld het hart warm hielden,
die in donkere dagen met open ogen waakten
en die de oren niet sloten als het kwaad als een spook te keer ging.
Zij waren ervan overtuigd dat de onderdrukker niet eeuwig zal zegevieren,
dat het kwaad het niet zal winnen van het goede,
en dat wat kwaad is in zich, zijn eigen ondergang tegemoet gaat -
vroeg of laat.
Zij waren ervan overtuigd dat "reuzen op lemen voeten"
eens ineen zullen storten ... vroeg of laat.
Ze zochten naar woorden, naar beelden en gebaren,
om hun geloof te verwoorden en met anderen te delen.
Ze schilderden grote visioenen: zon en maan, aarde en sterren,
weer en wind, water en lucht ...
heel de schepping werd erin betrokken.
Het is alsof ze zeggen wilden:
"Er is iets op handen dat verder reikt dan wat je nu ziet ...
Er is méér dan wat je in handen hebt, meer dan wat je onder controle hebt..."
Het zijn deze mensen die ons telkens weer over een dood punt heen helpen.