Slotgedachte:
In de vroegte was het.
Zwijgzaam en met lemen voeten
gingen ze op weg
door de oeverloze leegte.
In hun hart de volheid van weleer.
Maar de dag
brak als een klaproos open.
Licht kwam hen
voorzichtig tegemoet.
In de nevels van hun vragen
stond Hij aan hun zijde
– Hij die dood was –
en de boodschap ‘vrees niet’
werd een mantel om hen heen.
‘Vrees niet’ is het lied
bestemd voor elke mens op aarde.
Kijk omhoog
en hoor het ruisen in de bomen.
Zie hoe knop en twijg erop vertrouwt.
Leef maar met de glans
van hoop en van ontroering in de ogen.
‘Vrees niet’
is het eerste en het laatste woord.
Zeg en zing het voort.
Overweging
Drie jaar waren ze samen op stap.
Ze hadden gehoord
hoe Hij mensen aansprak
en gezien hoe Hij mensen aanraakte.
Zwijgend waren ze Hem blijven volgen.
Drie dagen reeds
hoorden ze niets meer van Hem,
zagen ze Hem niet meer
en hun zwijgen begon te wegen.
Toen voelden ze…
Wij moeten nu laten horen
wat Hij ons heeft laten horen!
Wij moeten nu laten zien
wat Hij ons heeft laten zien!
Wij moeten nu spreken
zodat Hij verder leeft!