Slotgedachte:
Het is geen geheim: mensen zijn mensen.
We hebben goede dagen, we hebben kwade dagen.
Er is veel goeds in ons, maar kwaad is ons niet vreemd.
Onze beste bedoelingen worden ondergesneeuwd door onze beperktheid.
Onbedoeld en ongeweten soms dragen we schuld met ons mee.
Onze verhoudingen met mensen, ons omgaan met de aarde,
onze relatie met God:
ze zijn soms troebel, onaf, een grijs circuit.
Daarom kunnen we niet zonder verzoening.
Ons leven vraagt om herstel, om opnieuw heel worden.
Daarom mogen we telkens naar God gaan
en steeds opnieuw naar mensen.
Gods vragen mogen in ons leven staan:
wie ben je, wat wil je?
Niet om ons schuld aan te praten,
maar wel om nieuwe bronnen in onszelf aan te boren.
God keert zijn gezicht naar ons.
Wij mogen worden en doen, zoals Hij ons graag ziet.
Gij schenkt nieuwe kansen en draagt ons het kwaad niet na.
Hij reikt ons een verzoenende hand, wij mogen Hem aannemen.
Zo kan het voor ons opnieuw Pasen worden: een doorgang naar leven
in de bevrijdende ruimte van Gods verzoening..
Vastentijd
Tijd om te bezinnen, te veranderen, te vernieuwen.
Tijd om stil te staan, te bidden, verder te gaan.
Tijd om te luisteren, te kijken, te voelen, te handelen.
Tijd om dichter bij jezelf te komen.
Tijd om naar anderen te gaan.
Tijd om God terug op het spoor te komen.
Vastentijd
Tijd om los te laten.
Tijd om vast te houden.
Tijd om los te laten wat doodt en verslaaft.
Tijd om terug vast te nemen wat leven en toekomst geeft.