Als de lichtjes doven van Willem Wilmink
Op een slagveld klonk een stem,
was van ver te horen,
zong dat er in Bethlehem
een kindje was geboren.
In die nacht zo stil en groot
zwegen de kanonnen,
die zijn bij het morgenrood
toch opnieuw begonnen.
Kerstmis lijkt ons keer op keer
vrede te beloven,
maar kanonnen dreunen weer,
als de lichtjes doven.
Donkere Zuidafrikaan,
honger moet je lijden,
mag niet naar je vader gaan,
bent van hem gescheiden.
Wie dit hebben uitgedacht,
komen allen samen,
zingen plechtig Stille Nacht,
zonder zich te schamen.
Kerstmis lijkt ons keer op keer
vriendschap te beloven,
maar dan gaan ze altijd weer
alle lichtjes doven.
Turk en Griek en Marokkaan,
mogen die hier blijven?
Mogen die hier ook bestaan
of zal men ze verdrijven?
Kerstmis doet ons telkens weer
beterschap beloven,
laat dan deze ene keer
het lichtje niet weer doven.
Kerstmensen
In deze donkere dagen
sturen we elkaar kerstwensen
maar hebben we ook oog voor de "kerstmensen"?
Kerstmensen, vrouwen en mannen
in wie een nieuwe toekomst zichtbaar wordt.
Kerstmensen,
mensen die als herders zorg dragen voor anderen.
Kerstmensen,
mensen met hoop in de ogen en geloof in het hart.
Kerstmensen,
mensen in wie God ook vandaag mens mag worden.
Kerstmensen,
mensen met een hart voor zieke, uitgesloten, illegale en legale mensen.
Kerstmensen, vrouwen en mannen
die zich durven inzetten in de politiek
en zo werken aan een andere samenleving.
Kerstmensen,
mensen met oog voor de werksituatie
die durven opkomen voor betere werkomstandigheden.
Kerstmensen,
mensen die zoeken naar de mens achter het lijvige dossier.
Kerstmensen, vrouwen en mannen
die door hun leven tonen "Ik ben er voor jou".
Moge deze kersttijd van ons wat meer tot kerstmens maken.